Japan - Hiroshima en Osaka

We zijn in Japan! Hier hebben we echt naar uit gekeken en het is ook het enige land waar we een (hele dikke) Lonely Planet voor hebben gekocht. Die hebben we ook hard nodig, want we hebben niets geregeld, niets gepland en men spreekt er niet zoveel Engels. Zelfs in Taiwan spreekt men beter Engels dan hier.
2 Dagen voordat we naar Japan zouden gaan hebben we  gedurende een middag in een Starbucks in Taipei onze reis in grote hoofdlijn uitgestippeld. We beginnen in Hiroshima en met de Shinkansen (bullit train) gaan we via Osaska en Kyoto naar Tokyo. Vanuit die plaatsen pakken we een trein of bus naar andere plekken.

Tijdens het plannen kwamen we erachter dat we een JR-pas (Japan Railways) búiten Japan moeten aanschaffen en we hadden nog maar 2 dagen! Dus in Taipei op zoek gegaan naar reisbureaus die dat voor ons konden regelen.
"Maar natuurlijk mevrouw, u heeft uw pas over 3 dagen want het is Chinees Nieuwjaar en degene die de pas mag autoriseren is dan weer terug." Nee!
Nog een paar bureautjes geprobeerd maar overal hetzelfde verhaal, o jee..
Dus internet geraadpleegd (hoe deden we dit vroeger toch?) en op de website van JR lazen we dat Japan een proef is gestart met het uitgeven van passen ín Japan en die proef eindigt 31 maart 2019. YES! Navraag gedaan bij ons hostel en jawel het is mogelijk! Wel duurder natuurlijk, maar het kan. Hè gelukkig!

7 Februari zijn we in Hiroshima aangekomen, in K's House Hiroshima Backpackers. Een leuk hostel waar je je echt welkom voelt. Alles is schoon en netjes, je mag niet met schoenen aan naar binnen, dus er liggen slippers voor je klaar, het is comfortabel en het is klein. Alles is klein. Kamers, douche, stoelen, tafels (ik heb mijn knieën al meerdere malen gestoten en Klaas z'n hoofd). Maar er is aan alles gedacht, zelfs in hostels heb je extra handdoeken, tv en een föhn op je kamer.
Maar het allerbeste zijn nog wel de toiletten. Vrijwel elk toilet is voorzien van een sproei-installatie voor voor- en achterkant en een verwarmde bril (zó fijn! Zelfs de wc's bij toeristenplekken en rest area's hebben dat :-)) en de luxe varianten hebben een knopje waarmee je muziek af kunt spelen zodat de buren niet kunnen horen dat je bezig bent én ik ben ook al 1x een droger/föhn tegengekomen! Op deze manier zit je wel heel comfortabel (en lang) op de wc...

En de mensen zijn zo behulpzaam, nieuwsgierig en zo respectvol!
Op het vliegveld van Hiroshima komen blijkbaar niet veel westerlingen want er werd door een douanier gevraagd waar we vandaan kwamen, wat natuurlijk heel gebruikelijk is, maar we waren al door alle controles en hij riep het naar een andere collega even verderop omdat ze zo nieuwsgierig waren.
Zo hadden we een kamer op de 4e verdieping en ook al beweeg ik nu elke dag, trappen lopen vind ik nog steeds verschrikkelijk, dus ik kwam piepend en hijgend boven (ben ook verkouden (weer) dat scheelt ook) dus zij bood meteen aan om ons te verhuizen naar de 3e verdieping en misschien had ze ook nog wel medicijnen voor me. Vriendelijk bedankt, maar is niet nodig, als die 25 kilo van mijn rug is gaat het weer beter!

Iedereen werkzaam in het ov buigt elke keer als ze in een metro trein of bus binnenkomen. Ze buigen naar elkaar, ze buigen zelfs bij de halte naar hun collega als een bus vertrekt! Als je op een station zoekend om je heen staat te kijken zullen ze je vragen of ze je kunnen helpen; niet iedereen gelukkig maar tot nu toe al 3x en we zijn er pas 4 dagen.
In hostels en hotels zullen ze altijd proberen het zo goed mogelijk te doen en in het restaurant gisteren wisselde een vrouw van plek met haar man zodat ze naast ons kon zitten en uit kon leggen hoe Kushikatsu, gefrituurde groenten en vlees op een stokje, werkt. Maar ik dwaal af, ik zou al een heel hoofdstuk over de vriendelijkheid en netheid van deze mensen kunnen schrijven...

Hiroshima kent iedereen natuurlijk van de atoombom die in augustus 1945 op de stad is gevallen. In de stad staat nog steeds een vernield gebouw, de A-bomb Dome, en dat is indrukwekkend! Exact boven dit gebouw is de bom ontploft en heeft op dat moment voor 140.000 slachtoffers gezorgd, maar dat is jaren later opgelopen tot 237.000 door de straling. We zijn natuurlijk in het museum geweest en ik kwam er echt terneergeslagen uit. Wat kunnen mensen toch vreselijke wezens zijn. Gelukkig is Hiroshima ondertussen nog veel meer dan dat geworden.
Het heeft zich ontwikkeld tot een leuke stad waar je goed kunt winkelen, waar de trams alleen vervangen worden als het nodig is dus er rijden jaren '60 modellen en super nieuwe modellen door elkaar, maar het heeft ook nog oude historie zoals een prachtig kasteel dat tussen 1592 en 1599 is gebouwd.
's Avonds bij het kasteel was er een kunstevenement waar lekker tussen allerlei lichtgevende, verkleurende eieren konden rondwandelen. De bomen en het kasteel werden op de maat van rustgevende muziek ook ondergedompeld in regenboogkleuren.

Vanuit Hiroshima kun je ook prima dagtrips maken. Zo zijn we met de tram naar Miyajima gegaan. Dit eiland is vooral bekend om het shintoschrijn dat erop ligt, het Itsukushima-schrijn. Voor het schrijn staat in het water de toegangspoort, de torii. Vroeger was de grond van het eiland zo heilig, dat gewone mensen alleen in het schrijn mochten komen, dat ook boven het water is gebouwd. Ze bereikten het schrijn per boot door de torii. Bij vloed staat de poort in het water en bij eb is de poort te voet bereikbaar. Sinds 1996 staat het schrijn op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
Andere bezienswaardigheiden zijn de boeddhistische tempel Daishō-in en de pagode met vijf verdiepingen, Goju-no-to. Naast de pagode ligt de Senjokaku, het paviljoen van duizend tatami-matten, gebouwd in 1587. (Sorry, even stukje Wikipedia ertussen geplakt).

Een andere mooie dagtrip was naar Onomichi. Vanaf dit plaatsje vertrekt een populaire fietsroute van 70 kilometer over Shimanami Bridge, maar dat hebben we vanwege het koude weer toch maar niet gedaan. Er is ook een indrukwekkende tempelroute die in een paar uur te wandelen is. We hebben maar een aantal van de 24 bezocht het was toch iets teveel!
Tempels zijn net als watervallen, ze lijken allemaal op elkaar, je denkt steeds 'als ik er 1 heb gezien heb ik ze allemaal gezien', maar steeds ben je weer onder de indruk van wat je ziet. Elke tempel is nét even wat anders, net iets hoger, mooier, indrukwekkender dan de vorige. En dat is een prettige gedachte in de wetenschap dat we er misschien nog wel 100 meer gaan zien :-)

Met de Shinkansen zijn we in een dikke 1,5 uur tijd naar Osaka gesneld, ruim 300 kilometer verderop. Die treinen zijn geweldig! Zo'n JR pas is duur, maar absoluut de kosten waard. Het scheelt zoveel tijd en je mag ook andere treinen en bussen pakken die op het JR netwerk zijn aangesloten. Een nadeel van de bullit train is wel dat je heel vaak door tunnels gaat en dat je weinig van het land ziet. Maar ja, het land dát je ziet is ook zo weer voorbij! Foto's maken heeft geen zin...

Osaka is weer een totaal andere stad. Ons hotel zit 'iets' buiten het centrum, aan de andere kant van de rivier, nou, het was een uur wandelen voordat we ergens koffie konden vinden hoor! Deze stad is groot. Er is gelukkig wel een metrolijn, maar die pakken we liever niet want we blijven Nederlanders en er is ook een JR treinlijn en dat is gratis. Geen Shinkansen, maar gewone treinen (met verwarmde stoelen) dus die pakken we dan liever. Die gaat echter om de stad heen, dus je bent wel langer bezig. Als je de tijd hebt is dat niet zo erg natuurlijk.

De stad staat bekend om zijn streetfood en nachtleven en een van de bekendste straten is Dotombori. De Lonely Planet omschrijft het als hysterisch en dat klopt wel. Het is er belachelijk druk en men probeert elkaar te overtreffen met rare reclame en lichtzuilen. Op veel gevels zie je reusachtige 3D krabben, pufferfish of draken ook maar de aandacht van de consument te trekken. Er zijn dus héél veel eettentjes, maar we hebben er toch nog ruim 3 kwartier over gedaan om een plekje naar onze zin te vinden. Ze verkochten óf raar eten zoals torens van krabbenpoten, zeeëgel-pasta of pufferfish óf je stond er een uur in de rij te wachten óf het was idioot duur... Maar we zaten uiteindelijk in een prima tentje waar ze Wagyu biefstuk hadden, waar we ons niet schuldig hoefden te voelen omdat er buiten mensen in de kou op een plekje wachtten en waar de rekening nog betaalbaar was.

Hiervandaan hebben we weer een metro, trein en bus gepakt naar Koyasan, een boeddhistisch dorpje in de bergen van Mount Koya. Er zou ook een deel met een kabelbaan bij zijn maar ze waren met het spoor bezig dus het laatste (En schijnbaar mooiste) deel van het traject hebben we met de bus moeten doen. En het sneeuwde! Volgens ons hebben we het nu voor het eerst kouder gehad dan jullie met een temperatuur van 0.7 graden... brrrr dat was niet de afspraak!
In Koyasan weer de mooiste tempels gezien en lekker gewandeld ondanks de kou.
Tijdens de lunch kwamen we een Duitse man tegen die 6 weken in zijn eentje door Japan aan het reizen was. Blijkbaar had hij vroeger een erg goede IT baan, manager van 80 mensen, werd ontslagen omdat zijn bedrijf werd overgenomen en werd met 3 jaarsalarissen naar huis gestuurd. Hij is op zijn 50e maar met pensioen gegaan en ontvlucht in de winter zijn prachtige huis in Beieren. Tja, zo kan het ook! Maar wel eerst héél hard werken zonder sociaal leven. Keuzes maken!

Nu onderweg naar een heerlijke onsen (badhuis) in Kinosaki, de kou verdrijven..